to jest to
Alibaba - 2014-07-24, 21:17
:
Ola wspaniale ze sie zebrałaś do tej relacji i bardzo ciekawie sie zapowiada , mam nadzieję że jeszcze w słotne zimowe wieczory będziemy z niecierpliwoscia czekać na następne odcinki.
Do zoba w sobotę
Ola - 2014-07-25, 08:33
:
ok, czyli mam się nie spieszyć, skoro do zimy ma wystarczyć :)
Pochwalę się jeszcze, że osiągnęłam doskonały minimalizm w pakowaniu - w porównaniu z drugim motocyklem wyglądaliśmy lajtowo. Okazało się, że czy pakujesz się na tydzień czy na miesiąc musisz zabrać dokładnie tyle samo rzeczy. Robiliśmy po prostu po drodze pranie. Potem pod siatką rzeczy schły w czasie jazdy. Na wielu nawet najtańszych campingach w tej części Europy były pralki na monetę (2 euro chyba?).
Dla porównania Afryka Leny i Wojtka:
Trzeba im jednak przyznać, że w kryzysowym momencie poratowali nas częścią do motocykla oraz, że byli lepiej przygotowani do zwiedzania i podróżowania pieszo.
Ola - 2014-07-25, 16:07
: Temat postu: Odcinek 1.
Odcinek 1.
Poprzednio to był prolog :)
Spakowani, to jeszcze mały kieliszek z rodzicami Piotrka i spać. A rano: W drogę, witaj przygodo, żegnaj Warszawo!
10.09.2011 - wyturlaliśmy się z Tarchomina w kierunku Poznania. Tam miał na nas czekać obiad u siostry Piotrka. Czyli nadal rodzinnie, bezpiecznie, w granicach znanego kraju. Siedząc z tyłu między bagażami czułam się jak w wygodnym fotelu. Mogłam podziwiać widoki, rozglądać się, a nawet przysypiać. Zależało nam na jak najszybszym opuszczeniu znajomych rejonów, więc zdecydowaliśmy się na nudne autostrady i drogi szybkiego ruchu.
Na jednym z pierwszych postojów, na stacji benzynowej, zaczęły się nasze przygody :) Okazało się, że załadowany manelami motocykl, z pasażerem i jeszcze sam nie należący do najlżejszych, nie jest taki łatwy do utrzymania przy zerowej prędkości. Tak więc zaliczyliśmy zawstydzającą parkingówkę. To chyba była pierwsza gleba w moim motocyklowym życiu. Pamiętam przerażoną minę Kiciego, jak podnosząc się z ziemi zobaczył, że moja noga uwięzła pod dziwnym kątem pod jednym z bocznych kufrów. Chwila grozy, panika w głosie. Kici krzyczy „Noga, noga!”. Ja nie wiem o co mu chodzi, bo wydaje mi się, że wszystko jest ok, nic nie boli. Gramolę się do pionu i czuję, że coś trzyma mojego buta (róg kanciastego metalowego kufra), ale noga na szczęście nie uszkodzona. Kochane butki ochroniły i przed obiciem i przed skręceniem. Tak więc stoję w dziwnym rozkroku, a Kici sam stara się podnieść Afrykę z bagażami, żeby mnie uwolnić. A co robią kierowcy samochodów obok? Gapią się zamiast pomóc… Na szczęście adrenalina pomogła, Kici zamienia się w Supermena i podnosi pojazd prawie nad głowę ;) Odprowadzamy się na bok i chwilę siedzimy na krawężniku czekając aż emocje opadną. Znaczy ja siedzę, a Kici ogląda czy Królowa nie ucierpiała. Chyba nie, więc możemy wrócić do tankowania, a potem śmigać dalej.
W samym Poznaniu (szalone miasto jeśli chodzi skrzyżowania, światła itd.) na jednym z rond, okazuje się jeszcze jedna rzecz. Przy ostrym skręcaniu i kładzeniu motocykla nagle Kiciemu lekko wyrywa z rąk kierownicę, a ja widzę iskry spod nas. To jeden z kufrów przytarł rogiem o asfalt (od tej pory ma lekką dziurę w tym miejscu). Znaczy są za nisko zamontowane na stelażach. Znaczy na najbliższym postoju, poza obiadem czeka nas wypakowanie się, wywiercenie nowych otworów i przykręcenie walizek trochę wyżej. Oboje cieszymy się, że okazało się to już teraz i nie skończyło się kolejną glebą.
Ola - 2014-07-25, 16:58
:
Na zachętę zdjęcie z pierwszego noclegu:
Demolka - 2014-07-25, 18:12
:
nie, Ola, nie sluchaj ich, nie czekaj do jesieni bo pośniemy
raczej przyspiesz :)
fajnie!
. Za sprawą "grzecznej" Oli 
ja wymiękam 
?
